جمهور افلاطون

سقراط تلاش می کند تا اثبات نماید که بی عدالتی به تفرقه و شکست منتهی می شود. اما برهان های وی قانع کننده نیستند و گلاوکن و آدمیانتوس پا پیش می گذارند تا موضع تراسیماخوس را تقویت کنند. از نظر گلاوکن، آن چه ما «عدالت» می نامیم فقط یک قرارداد اجتماعی عملی است: من به تو آسیبی نمی رسانم، اگر تو به من آسیب نرسانی. اما اگر بتوانیم کار غلطی انجام دهیم که آشکار نشود، چنین خواهیم کرد. او در حمایت از این موضع، افسانه ی حلقه ی گیگز را روایت می کند. گیگز یک چوپان فقیر لیدیایی در شکافی که زلزله ای آن را باز کرده حلقه ای می یابد که هرکس آن را به دست کند نامرئی می شود. ظرف یک ماه او از این قدرت جادویی استفاده می کند تا پادشاه لیدیه را بکشد و با ملکه ازدواج نماید. گلاوکن سقراط را به چالش می کشد تا نشان دهد عدالت از بی عدالتی، صرف نظر از پیامد های آن، بهتر است. آیا سقراط می تواند ثابت کند که مرد عادل زندگی شکوفاتری دارد، حتی اگر به اشتباه متهم به بی عدالتی و شکنجه و کشته شود؟ و حتی اگر مرد ناعادل به اشتباه عادل پنداشته و ستایش شود و به او پاداش های مادی داده شود؟ آدمیانتوس اضافه می کند که مردم فقط در صورتی عادلانه عمل می کنند که بتوانند از شهرت عادل بودن سودی ببرند؛ بنابراین آرمان [ِ آن ها] ترویج شهرت عادل بودن خود است درحالی که باز هم به طور پنهانی ناعادلانه رفتار می کنند.