تلگرافی از کوبا

لامازیه از تلویزیون اتاق هتلش، اولین سخنرانی رسمی باتیستا را تماشا کرد. شاید رئیس جمهور فکر می کرد اگر کمی زمان بگذرد، مردم فراموش می کنند که هیچ انتخاباتی برای تعیین رئیس جمهور آینده صورت نگرفته است. او یک دورگه با ظاهری مهربان بود. نوعی خشونت پنهانی در لبخندش نمایان بود که نمی توانست تمایل به قساوت را در وجودش کاملا سرکوب کند. یونیفرم نظامی اش پر از مدال، نشان، درجه و نوارهای مخصوص بود. این جور آدم ها هیچ وقت نمی توانند مدت زیادی دوام بیاورند. مردم خیلی زود آن ها را تفنگ پلاستیکی صدا خواهند زد، یعنی همان لقبی که مردم دومینیکن به رئیس جمهور تروخیو دادند.