آنچه کشور ما را از کشورهای دیگر متمایز می کند، نگرش های ما است. ما می توانیم از آموزه های دینی مان به خوبی بهره بگیریم، اگر معلول را شهروندی عادی بدانیم، نه اینکه فکر کنیم صرفا باید از او حمایت نماییم. حمایتمان باید با درخواست مسئولیت پذیری باشد. اگر از معلول مسئولیت نخواهیم، معنایش این است که هنوز توانایی هایش را باور نداریم. معلول باید مسئولیت هایی متناسب با توانش داشته باشد و آن را کامل و دقیق انجام دهد. هم خود معلول و هم دیگران باید توانمندی ها و تلاش های او را جدی بگیرند.