تماشای رنج دیگران

این مردمان کامبوجیایی، این قربانیان بی‌نام‌و‌نشان با آن صورت‌های مات، بدن‌های نزار و شماره‌های سنجاق‌شده به پیراهن تا ابد به مرگ می‌‌نگرند. آنها حتی اگر نامی هم داشته باشند برای «ما» ناشناخته‌اند؛ مانند همان عکسی که در یکی از نوشته‌‌های وولف به آن اشاره شد: جسد مرد یا زنی مُثله‌شده که می‌توانست از آنِ لاشۀ یک خوک باشد. نکتۀ مورد‌نظر او مقیاس درنده‌خوییِ جنگ است که آنچه را از انسان به‌عنوان ارزش فردی یا بشری شناخته شده است ویران می‌کند؛ البته وقتی به چهرۀ جنگ در قالب تصویر و از راه دور نگریسته ‌شود، نمی‌توان انتظار بیشتری داشت.