هنر دوران مدرن

این کتاب اثری جامع و بحث‌انگیز از نظریه‌ی زیبایی‌شناختی است: نقدی کوبنده بر فلسفه‌ی هنر تکوین‌یافته از سده‌ی هجدهم تا اویل سده‌ی بیستم، همراه با بیان خواست و طلبی به‌دقت مستدل برای روی‌آوری بدیع و قابل‌انعطاف‌تر به هنر. ژان‌ـ‌ماری شفر، از سردمداران زیبایی‌شناسی فرانسوی، به کندوکاو در آثار کانت، شِلِگل، نوالیس، هگل، شوپنهاور، نیچه و هایدیگر می‌پردازد تا نشان دهد که این متفکران گوناگون رویکردی مشترک به هنر دارند که او بر آن نام نگره‌ی نظری را می‌نهد. مطابق این نگره، هنر نوع خاصی از شناخت شهودی، کمابیش رمزی و از بیخ‌ و بن متفاوت با شناخت عقلی به‌دست‌آمده از دانش را ارائه می‌دهد. این طرز تلقی نظریه‌پردازان را ترغیب کرد تا نوابغ هنری را کاهنان اعظم معبد انسانیت، و آفرینندگان آثاری بدانند که ذات نامرئی جهان را بر ملا می‌کنند. فیلسوفانْ بیان‌ناپذیری را مقصد هنر دانستند، از قبول آفرینش‌های دست دوم به‌عنوان هنر اصیل سر باز زدند، و در ایجاد اوضاع و احوالی مؤثر افتادند که در آن از نوابغ انتظار می‌رفت تا همگان را با شوک، معما و رمزوراز مواجه کنند.