تطور معشوق در غزلیات عاشقانه فارسی از رودکی تا منزوی

غزل در لغت سخن گفتن با زنان و عشق بازی است و در اصطلاح ادب، اشعاری است بر یک وزن و قافیه با مطلع مصرع که حد معمول آن بین 5 تا 12 بیت است. اصطلاح غزل ابتدا مخصوص اشعار غنایی و سروده‌های آهنگین عاشقانه بوده است که با الحان موسیقی تطبیق می‌شده و از این جهت به آن «چامه» نیز گفته‌اند. در این کتاب سیر سرایش شعر با تمرکز بر مفهوم عشق و تجلی معشوق در میان غزل‌سرایان نامی قرن چهارم تا چهاردهم‌ مانند رودکی، فرخی سیستانی، انوری و... مورد بررسی قرار می‌گیرد.