فرش، قالی و گلیم دستبافت ایران و جهان

قالی ایرانی یا فرش ایرانی از دیرباز معروف و مورد استفاده بوده، سند آن را نیز «گزنفون»، تاریخ‌نگار یونانی در کتاب «سیرت کوروش»، در بین سال‌های 345 تا 430 ق.م، می‌نویسد: «ایرانیان برای اینکه بسترشان نرم باشد قالیچه زیر بستر خود می‌گسترند». در زبان پهلوی به هر چیز گستردنی (فرش) «ویسترگ» می‌گفتند (ویستردن=گستردن). سالنامه چینی «سوئی‌سو» در دوره ساسانی از فرش پشمی ایران به عنوان کالای وارداتی به چین نام می‌برد. فرش معروف «بهارستان» در کاخ «تیسفون» نیز به خاطر شکوهش بازتاب گسترده‌ای در ادبیات اسلامی داشته ‌است. اگرچه برخی قصد دارند تاریخ فرش‌بافی را به هنر تُرک و قبایل آسیای مرکزی مرتبط نمایند، اما با کشف قالی «پازیریک» که قدیمی‌ترین نمونه قالی جهان که تاکنون یافته شده است، با نقوش اصیل هخامنشی است که در گور یخ‌زده یکی از فرمانروایان سکایی در دره پازیریک در ۸۰ کیلومتری مغولستان بیرونی پیدا شده، این ادعا را باطل می‌کند. در این کتاب به معرفی فرش، قالی و گلیم دستباف ایرانی و مقایسه آن در بُعد جهانی پرداخته می‌شود.