پیرامون زبان شناسی ناشنوایی

زبان اشاره به عنوان زبان مادری و زبان اول ناشنوایان در اکثر جوامع ناشنوایان پذیرفته شده و در برخی کشورها به صورت قانونی نیز به رسمیت شناخته شده است. زبان‌شناسی اشاره به ویژگی‌های زبان‌شناختی زبان‌های اشاره مانند صرف، نحو، واژه‌شناسی و معنی شناسی و... می‌پردازد. در این کتاب، نویسنده ضمن معرفی اجمالی زبان‌شناسی ناشنوایی و زبان‌شناسی اشاره و حوزه‌هایی از هر کدام، سعی در ارائه تصویری از فرهنگ زبان ناشنوایان ایرانی و شرح نظام اشاره‌ای موجود در جامعه ناشنوایان ایرانی دارد.