«هیچکاک» یکی از پیشگامان برجسته تجربه با تکنیکهای مختلف صداست؛ او در «حقالسکوت» صدای اکسپرسیونیستی، در فیلم «جنایت» تکگویی درونی، در «مأمور مخفی» صدای نامحسوس، و در «پرندگان» صداهای ساختهشده با کامپیوتر را تجربه کرده است. از همه اینها جالبتر، کاربرد صدا به شکل نرم و نامحسوس و تنیده در بافت فیلم است که هرچند یکی از مشخصههای شنیداری سبک هیچکاک به شمار میرود، اما خیلی مورد توجه واقع نشده است. «جیغ خاموش» بر این پیشفرض استوار است که سبک شنیداری هیچکاک با سلیقه و علایق بصری و مضمونی او ارتباط تنگاتنگ و غیرقابل تفکیکی دارد. در این اثر، به دستاوردهای تکنیکی نه به عنوان اجرای درخشان قطعهای مجزا و منفک، بلکه بهمثابه عنصری تنیده در معنای کلی فیلم، پرداخته میشود.