یاغی

حسام مانند تدارکات چی ها باز رفت تا کارم را جور کند و طی این مدت برعکس هر مهمانی که می ترکاندم این بار بیشتر تماشا کردم تا این که وسط بروم! ستاره دور از چشم مهتاب چندین بار به خاطر پیشنهادم کنارم نشست و هر بار لبخند و چشمکم را که می دید پیشنهاد رقص می داد و سر باز می زدم! حوصله نداشتم و هرچه می کردم نگاهم نرود بر روی الهه بین دستان سامان، نمی شد.چقدر سخت می شد وقتی می خواستی فک منقبضت را کنترل کنی، اما باز سفت می شد! حسام همیشه می گفت چطور عاشقش هستی و با وجود دوست پسر داشتنش، با این طور رفتارهای آزادانه اش و حتی با گاهی هرز پریدنش کنار می آیی؟ نیما را متهم می کرد به بی غیرتی! قبول داشتم…! تعصب این دوره و زمانه و در این زندگی ها معنا نداشت. در مورد الهه هیچ وقت خونم به جوش نمی آمد! در مورد هیچ دختری جوشش خونی نداشتم! معنا نداشت برای این دوره ای ها!

جز هانی و ارمغان دیگر کسی این دوره ارزش تعصب و غیرت نداشت!

-امیرطاها… زبونم مو درآورد بیا دیگه!

نگاهش کردم. باز یک دور رفت وسط و برگشت! خنده ام گرفت! سیگار دوازدهم را در جا سیگار تکاندم.

-شدی کش تمبون ستاره؟

سر و گردنی تاب داد!

-خودت آدمو وسوسه می کنی بعدم ول می کنی به امون خدا!؟

بی حرف از جا بلند شدم و به دنبال خودم کشاندمش… با هیجان جیغ کوچکی زد. لبخند زدم و همراهی اش کردم. به نسبت مهتاب و شیدا می شد گفت دختر عاقل تری بود. هرچند همه شان از یه قماش بودند و گذری!

همانطور که نزدیکم می شد در تاریکی خیره چشمانم شد.

لبخند دخترکشی زدم و سر نزدیک کردم.

-صبح سالم از خونه ام نمی ری بیرون!

نگاهش برق زد و بعد هم صدای خنده ی بلند و پر از شوقش بالا رفت.

-عاشقتم امیر!