بازیابی امر محسوس

برای آنان که با هنر سروکار دارند و کسانی که در مورد آن می‌اندیشند، «اهمیتِ» خاص هنر امری بدیهی به نظر می‌رسد. در کار بسیاری از متفکرانِ دویست و پنجاه سال گذشته، هنر و اثر هنری به عنوان محل رخ‌نماییِ حقیقت و لحظه‌ی گشایشی ظاهر می‌شود که حقیقتی که در جامعه، سیاست، و علوم‌تجربی مدرن یافت نمی‌شود خود را در آن آشکار می‌کند: اثر هنری همچون تنها استثناء واقعیت سرتاسریِ کذب و کژنمایی و بیگانگی ظاهر می‌شود ــ لمحه‌ی رستگاری در جهانی سراسر هبوط یافته. این در حالی است که سده‌های متمادی کار هنری نیز فعالیتی متعارف و چیزی در رده‌ی مهارت‌ها و صناعت‌های دستی تلقی می‌شد، و کسی دعوی آن را نداشت که با پرداختن به هنر با مهم‌ترین مسائل بشری سر و کار دارد.

گفتاری که هنر را به این معنای تازه فهم و صورت‌بندی کرد «زیبایی‌شناسی» نام داشت، و هنری که همپای این جریان به وجود آمد، جریان هنر مدرن به معنای عام کلمه بود. اما این هنر و گفتار زیبایی‌شناسی از پی چرخشِ «پست‌مدرنیستیِ» چند دهه‌ی اخیر از جهات مختلف محل حمله بوده است.

هفت جستار به هم پیوسته‌ی کتابِ حاضر به این مسائل می‌پردازند، و در این مسیر برخی از مفاهیم محوریِ هنر و زیبایی‌شناسیِ دو سده‌ی اخیر مانند مفهوم طبیعت درون و بیرون، بیان و بیان‌گری، سوبژکتیویته یا نَفس فردی، بازنمایی و پیوند آن با واقعیت، ابداع یا نوآوری، و مقولاتی دیگر را مورد بحث قرار می‌دهند.