گل های روییده بر گور

"گل‌های روییده بر گور" با عنوان اصلیِ "ترانه‌های عامیانۀ جنوب اروپا"، برگردانِ ۵۴ ترانهٔ عامیانه یا «بالاد»ِ رایج در کشورها و مناطق جنوب اروپاست که "سوفی جوئت" در دهۀ ۱۹۱۰ میلادی آن‌ها را از میان گزیده‌های ترانه‌های عامیانۀ ۱۴ کشور و منطقۀ جنوب اروپا گرد آورده، به انگلیسی ترجمه کرده و در قالب شعر آورده است. هرچند می‌توان این ترانه‌ها را از حیث موضوع دسته‌بندی کرد. کما اینکه در این اثر نیز چنین شده، موقعیت‌هایی وجود دارند که در عمده این ترانه‌ها تکرار می‌شوند: ربودن عروس یا دوشیزه‌ای، تظاهر معشوقه‌ یا عاشقی به مردن، تأثیرگذاری طالع یا نفرین، و بازگشت مردگانی برای گفت‌وگو با زندگان. موقعیت‌هایی نیز هستند که کمتر تکرار می‌شوند، اما در نوع خود ویژه‌اند، همچون قدرت سحرآمیز موسیقی، روییدن گل‌ها و درختان بر گور عاشقان مرده، و سخن گفتنِ اشیای بی‌زبان. گرچه بسیاری از این موقعیت‌ها در دنیای امروزِ ما غایب‌‌ و دور از ذهن‌اند، تصویرِ آن‌ها در این ترانه‌ها چنان زنده و ملموس است که احساس و خیالِ خواننده را درگیر می‌کند و او را، فارغ از تفاوتِ مکان، زمان و زبان، به بطن ماجرا می‌کِشد.