بریتانیکوس، برنیس

کتاب " بریتانیکوس، برنیس " نمایشنامه‌ای به قلم "ژان راسین" است. این نمایشنامه را "حسام نقره‌چی" به فارسی برگردانده است. "ژان راسین" از نمایشنامه‌نویسان مهم قرن هفدهم ادبیات فرانسه بود. او در خانواده‌ای از طبقه‌ی متوسط جامعه متولد شد و نزد پدربزرگ و مادربزرگش پرورش یافت. راسین از هجده‌سالگی به نوشتن پرداخت. او می‌دانست که یک نمایشنامه‌نویس جوان در فرانسه نمی‌تواند از پس خرج‌ و مخارجش برآید و باید برای کسب درآمد به دنبال راه دیگری نیز باشد. در سال 1664 با نوشتن شعری در مدح لویی چهاردهم موفق شد تا جایگاهی در دربار برای خودش دست‌وپا کند. یک سال بعد، نمایشنامه‌ی «اسکندر بزرگ» در پاریس اجرا شد و نام راسین را سر زبان‌ها انداخت. راسین از بهترین درام‌نویسان قرن هفدهم است. او تقریباً تمام آثارش را در ژانر تراژدی نوشته است. ژان راسین در نمایشنامه‌هایش عشق را همچون زهری مهلک توصیف می‌کند که قهرمان داستان را به طرز زجرآوری از پا در‌می‌آورد. می‌توان گفت تمام نمایشنامه‌های او زوجی معصوم را به تصویر می‌کشند که عشقشان فرجام ندارد. راسین برای روایت نمایشنامه‌هایش از فرم کلاسیک تراژدی یونانیان استفاده می‌کرد.

کتاب " بریتانیکوس، برنیس " شامل دو نمایشنامه است. بریتانیکوس پنجمین و برنیس ششمین نمایشنامه از نمایشنامه‌های دوازده‌گانه‌ی راسین است. بریتانیکوس پنج پرده دارد. این نمایشنامه اولین نمایشنامه‌ی راسین براساس تاریخ روم باستان محسوب می‌شود. شخصیت اصلی این نمایشنامه بریتانیکوس است که قرار است به پادشاهی برسد اما نرو، پادشاهی که بعدها به خون‌خواری شناخته خواهد شد، قدرت را از او می‌گیرد. نمایشنامه‌ی برنیس امروزه یکی از معروف‌ترین نمایشنامه‌های راسین است. این نمایشنامه پیش از معروفیتش در بازه‌ی قرن هفدهم تا بیستم خیلی کم اجرا می‌شد. راسین برای نوشتن این نمایشنامه نیز از تاریخ روم باستان الهام گرفته است. در این نمایشنامه داستان تیتوس، شاه روم، روایت می‌شود که عاشق برنیس، ملکه‌‌ی فلسطین، شده است.