سینمای تئو آنجلوپولوس

شگرد آنجلوپولوس اعتراض است. فیلم‌های او واقع‌گراست، چرا که به واقعیتی ارجاع می‌دهد که در آن، انسان‌ها می‌کوشند پیش خویشتن خویش را بیابند و همین است که آن‌ها را با سرگردانی‌های ادیسه مرتبط می‌کند. بیگانگی با اعتماد در تباین پاست؛ مکان‌های پیرامون من و اشیاء در گسترۀ دیدم و مردمانی که من با آن‌ها در ارتباط هستم. اعتماد در زمره صمیمیت و صداقت است. اکنون نظاره‌گریم که در بسیاری از اقالیم و کشورهای این کره خاکی، مردم هرچه بیشتر به دولت‌ها شأن بی‌اعتماد می‌شوند و دیگر آن‌ها نیستند. آنجلوپولوس اگر زنده بود، خود را به رأی‌العین چنین رخدادهایی را می‌دید و بی‌شک با حساسیت و درکش از زمان، در برابر اجرای فجایع اوکراین و سوریه در شمال عراق موضع می‌گرفت. برداشت‌های بلند و تصویرهای برش نخورده، برآنند تا تماشاگر به مکان‌ها و کاراکترها خو بگیرد. دم و بازدم فیلم متناسب است با خواست شش‌های تماشاگر.