نویسنده در این کتاب به این موضوع میپردازد که چگونه منتقدان دهه 1940 فرهنگ و شیوه روایی فیلم امریکایی را تغییر دادند. در این مسیر دیدگاههای چهار منتقد آن عصر «اتیس فرگوسن»، پیشقراول نقالها؛ «جیمز ایجی»، شاعر و رماننویس برخی از فیلمهای هالیودی؛ «منی فاربر»، منتقد خودرأی و نامتعارف که درس نقاشی و تاریخ هنر خوانده بود؛ و «پارک تایلر»، رادیکالترین نقالها، شاعری آوانگارد با گرایش به سوررئالیسم بررسی میشود.