بافندگان

هیچ نمایش نامه ای در تاریخ تئاتر پیدا نمی شود که تصویری عمیق تر و آزرده کننده تر از بافندگان ارائه کند. تصویری از پیچ و مهره های هیولای غیرانسانی قحطی زدگی، از جنبه ی شاعرانه ی کمبود تا سیاست های فقر. بافندگان شاهکاری است از گرهارت هاپتمن، نویسنده ی سبک ناتورالیسم و برنده جایزه ی نوبل ادبیات در سال 1912. این داستان بر اساس اتفاقی واقعی از شورشی در سال 1844 توسط بافندگانی اهل سیلسیا که به شکل فجیعی سرکوب شد، به قلم هاپتمن به نمایش نامه ای تراژیک تبدیل شده است. این نمایش نامه ی حماسی با عنوان افتخاری نخستین نمایش نامه ی سوسیالیستی هم شناخته می شود، چرا که بافندگان شورشی، در مقام قهرمانان جمعی این اثر قرار گرفته اند.
این نمایشنامه اثری استثنائی است از اتحاد طبقه ی کارگر که علیه کارفرمایان خود قیام می کنند. در بافندگان، خواننده با قهرمانی منفرد مواجه نیست، بلکه داستان از چندین شخصیت تشکیل شده که هر کدام وقایع را از دیدگاه خود نظاره می کنند و همینطور که به صحنه آمده اند از آن خارج شده و شخصیت های بعدی جای آن ها را می گیرند. نمایشنامه به خودی خود کوتاه است اما از مستندات پشتیبانی کننده ی قوی برخوردار است که از جمله ی آن می توان به اطلاعات تاریخی مربوط به واقعه ی شورش بافندگان سیلسیا، نقدهای موجود در روزنامه های سوسیالیستی زمان واقعه و اطلاعات ثبت شده از تصمیمات و مذاکرات سانسور شده ی دولت، اشاره کرد. نمایشی از مرگ سالمندان از گرسنگی، اجبار کودکان به کار کردن در شیفت های طولانی از روزی که راه رفتن را می آموزند و فریاد فقر و گرسنگی و ناامیدی در شرایطی شوربختانه و ناگوار.