یهودیان و مزدیسنان در عصر صفویه

با ظهور سلسله صفوی در سال 907 ه.ق فصل جدیدی در تاریخ ایران آغاز شد. از ویژگی‌های شاخص این دوره می‌توان به استقرار مرزهای ایران پس از ۹ قرن و رسمیت یافتن مذهب تشیع دوازده امامی اشاره کرد. دولت صفوی در گام نخست توانست بر بخش عظیمی از قلمرو سیاسی ایران بزرگ تسلط یابد که در اوج اقتدار مرکز فرهنگی، سیاسی و اقتصادی ایران شهر باشکوه اصفهان بود و سیاحان از گرداگرد جهان به آنجا می‌آمدند تا جاذبه‌های افسون‌کننده شهر را ببینند و بشناسند، در چنین زمانی و در اثر ارتباطات گسترده با جهان، جامعه ایران پذیرای نحله‌های فکری و عقیدتی گوناگونی نیز بود که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به تشیع به عنوان مذهب رسمی یهودیت، مسیحیت و دین زرتشتی اشاره کرد. طی بیش از دو قرن حکومت صفویان رخدادهای مرتبط با ادیان و مذاهب، به‌ویژه دین یهودیت و آیین زرتشتی به وقوع پیوست که بیان‌کننده چگونگی رفتار جامعه ایرانی با اقلیت‌های فکری و عقاید دگراندیش است. این کتاب، حاصل پژوهشی تاریخی است که به بررسی اوضاع این دو اقلیت در ایران با تمرکز بر اثر صفویه، پرداخته است.