از پس پرده های مه آلود

… کمرش که نشکسته. گردنش که خرد نشده. چرا کارش را درست انجام نمی­دهد؟ جنب­وجوش هر فعلی دست اوست. افعال لازم و کمکی، بویژه افعال متعدی. [ ببین! دوست ندارد به­این «بویژه» تن بدهد. حتا «مخصو…»ی مخصوصن را هم می­نویسد. با حرکت نیرومند دستم ناگزیر به حرفم گردن می­نهد]. مصداق بارز چموشی­ست. [ از این یکی خیلی خوشش آمده؛ از نوشتن مصداق بارز بال درآورده­ست]. اما «چموشی» حالش را بد می­کند. نوکش را به گوشه­ی کاغذ گیر می­دهد. می­نویسد:« مصداق بارز خموشی­ست». این یکی را بهتر درآورده. خموشی را از چموشی بهتر می­داند. «خموشی کاری به­کار کسی ندارد. تصمیم گرفته حرف به­دردبخوری نزند. زبان به دهان بگیرد. لام تا کام چیزی نگوید. اگر پس­گردنی و زور دو انگشت قلچماق پشتش نباشد، پاک لالمانی می­گیرد. با این­همه نمی­توانم خیلی زیر فشار قرارش بدهم. اما نباید لی­لی به لالایش بگذارم. بگذارم کمی پیش برود…