ایالات نیست در جهان

ما را به دنیای پلانکتون‌ها تبعید کرده بودند. دنیای ریز شده‌ای داشتیم، در واقع ریزریز شده. حیات ما تک یاخته‌های حیوانی که تولیدکننده هم نبودیم، در محدوده تاریک و روشن می‌گشت که شب و روز می‌نامیدیمش و مجموعش زندگی خوانده می‌شد... هزاران هزار ما به جرعه‌ای غذای دیگران از آن می پنداشتیم زنده‌ایم و غذا می‌خوریم و عیش می‌کنیم. در لجّه دریای نیست در جهان روان بودیم، در این زیست بوم معمایی نه خود را می‌شناختیم نه دیگران را؛ اما پلانگتون بودن و این موجودیت اجباری را انکار کردن و خود را نهنگ پنداشتن مصیبت ما بود.