شرف و هبوط و وبال

اما در درون تو و در اندیشه‎ی تو هنوز خانواده برجاست. از هر وقت بیشتر نگران آنانی. “همه‎جا حضور داری و به کنار هر غم و اضطرابی ایستاده‎ای” ولی یک پدر مگرچه‎ کرده است. گویی همه چیز در خواب می‎گذرد. “چگونه اینان را تو به وجود آوردی؟ کودکان می‎بایست دریابند تنها پدر چشمه‎ی غم آنان نیست. آیا آنچه می‎گذشت به‎ خواست پدر نظم می‎گرفت آنهم پدری که گویی خواب… ” … “هان؟ چی می‎گم؟ این همه صدا از کجا میاد؟ برم زیر ملافه تموشا بکنم” بی‎شک همه گاه درین اندیشه‎ای‎ که تو آنها را ساخته‎ای. و این یکجور دلهره‎ی وحشتنا کیست که همیشه در تو و با تو به سر می‎برد. اما اگر نیک بنگری… ؟ و “با دقت پا پی شوی. شک می‎کنی. راستی این “من” کیست که آنها را ساخته؟ اینک مدهوشی و به دنبال من سرگردان… ” وای که تو آینه‎ای نمی‎بینی، ترس نگاه به تماشا آمده، و “من” ناپیدا. اما اگر نیک‎ بنگری و با دقت پا پی شوی، می‎بینی “این من وزش نسیمه که داری حس می‎کنی، گلهای‎ تو باغچه و گلدوناس، تابش آفتاب همه روزه‎س، صداهای تو هم و زمزمه‎های گنگ دور دستهاس، آواز گذرنده‎ی یه رهگذره، و هم بدبختی یه پدره، یه پدر نامعلوم، یه پدر گمشده‎ تو سایه‎های اتاق”