اندیشهای در ذهنم نشست، برای اولین بار در زندگی حقیقی را دریافتم که شاعران بسیاری را به شعر درآوردهاند و اندیشمندان بسیاری، آن را رعایت فرزانگی نامیدهاند. آن حقیقت، این است که عشق بالاترین هدفی است که انسان در جستجوی آن است؛ آنجا بود که معنای بزرگترین رازی که اشعار، افکار و اعتقادات بشری سعی بر آشکار ساختن آن دارند را متوجه شدم. رستگاری بشر در راه عشق و در خود عشق است. درک کردم، چطور میشود انسانی که دیگر هیچ چیزی در دنیا برایش باقی نمانده، هنوز هم به خوشی بیندیشد و حتی برای یک لحظه هم که شده، در اندیشه معشوقهاش غرق نشود.