شمس لنگرودی

این شعرها که بوی سکوت می‌دهند

از غیبت لب‌های توست

کلمات

مثل زنجیره‌های خشکیدۀ تابستانی

از معنا خالی شدند

و در انتظار مورچه‌هایند

توشه‌بار زمستانی‌شان را

در حفرۀ تاریک خالی کنند

اندوهی که سرازیر می‌شود

در سینۀ خاموش من