زمان فراموشی

فراموشی، صرفاً اتفاقی است که در لحظه‌ای تا ما مانند لوحی سفید رنگ و یا نوری که چشم را از دیدار باز می‌دارد، در خود فرو رویم و برای به یادآوری خویش و خویشتن از نقطه پایان، آغاز کنیم. فراموشی کلمه‌ای است تا به ما یاد آوری کند که در هر نقطه و در هر زمان، این ما هستیم که در رأس دایره باید به کند و کاو خویش بپردازیم و حقیقت و چرایی هستی و نیستی خود را دریابیم. یک رود برای صیقل خوردن و زلال شدن، باید از مکان‌های تنگ و تاریک و صعب‌العبور عبور کند. داستان ما صرفاً حول وقایعی در جریان است که شاید در عالم حقیقی هرگز اتفاق نیفتد.