نظریه ای در باب دین و شادی

در آثار مندرج در ذیل جامعه‌شناسی دین، نسبت دین و رفتار شادمانه کمتر به‌صورت نظام‌مند موردبررسی قرارگرفته است. موضوع نسبت دین و شادی، موضوعی بین‌رشته‌ای است و لاجرم مطلوب این است که به نحوی همه‌جانبه نگریسته شود و دستاوردهای معرفتی حوزه‌های مختلف موردتوجه و استفاده قرار گیرد. بصیرت‌هایی که عارفان، ادیبان، فیلسوفان، عالمان دینی، اقتصاددانان، روان شناسان، مردم شناسان، جامعه شناسان درباره هیجانات بشری به‌طورکلی و در باب شادی به‌طور خاص، بدان نائل گشته‌اند نگریسته شود و به نحو هم افزایانه ای به کار گرفته شود. ازآنجایی‌که یکی از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار در زندگی اجتماعی ایرانیان، تفکرات و گرایش‌های دینی بوده است، ارزیابی نقش دین در میزان شادی شهروندان ضروری می‌باشد. به‌راستی، دین چگونه امکانات ما را برای شاد زیستن و نیز انجام رفتار شادمانه، محدود یا تقویت می‌کند؟ آیا دین بستر مساعدی برای زیست شادمانه و رفتار شادمانه فراهم می‌سازد یا بیشتر همچون مانعی برای شادمانی فردی و جمعی عمل می‌کند؟ اعتقادات، ارزش‌ها، مراسم، آداب و اعمال دینی بیشتر مشوق رفتارها شادمانه است یا سبب تحدید یا حتی سرکوب رفتارهای شادمانه می‌شود؟ پرسش‌هایی از این قبیل نیازمند بررسی‌ها و مطالعات تجربی است. کتاب نظریه ای در باب دین و شادی که توسط حسن محدثی و الهام قربانی و در چهار فصل نوشته شده است، به بررسی ارتباط دین و شادی پرداخته است که در این مطالعه مروری بر بخش هایی از این کتاب انجام شده است.