ماجرای باب و بهاء

«ماجرای باب و بهاء» نوشته مصطفی حسینی طباطبایی(-۱۳۱۴) است. این کتاب پژوهشی نو و مستند درباره بهایی‌گری است که از آثار علی‌محمد باب و حسینعلی بهاء و نوشته‌های اخلاف و اتباع ایشان در تحلیل استناد می‌کند. این نوشته با معرفی سوابق و زندگی‌نامه علی محمد باب(مبدع فرقه بابیت) و حسینعلی بها(مبدع فرقه بهاییت) آغاز می‌شود و ادعاها و ادله او را در پیامبریِ خود و آوردن دین و مکتبی جدید بیان می‌کند و پس از آن به نقد آن مدعاها می‌پردازد. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: سیّدعلی‌محمّد در سال ۱۲۳۵ ه. ق. در شیراز از پدری به نام محمدرضا که کار بزّازی داشت، زاده شد. در کودکی پدر خود را از دست داد و خالویش سیّدعلی، او را به مکتب شیخ عابد شیرازی سپرد. علی‌محمّد در آنجا خواندن و نوشتن فارسی و عربی و اندکی از علم حساب و قرائت قرآن مجید... را آموخت چنان که وقایع‌نگاران بهایی بر این معنا گواهی می‌دهند و نبیل زرندی در تاریخ خود ومازندرانی در «اسرار الآثار» و «رهبران و رهروان» و آیتی در «الکواکبُ الدرّیة» و دیگران بدین امر اذعان کرده‌اند. به عنوان نمونه، نبیل زرندی در تاریخش می‌نویسد: «حضرت باب (سیّدعلی‌محمّد) بعد از فوت پدر در دامن مهر خالِ بزرگوار خود جناب حاجی‌میرزا سیّدعلی پرورش یافتند. جناب خال یکی از شهدای امر است. خالِ حضرت باب، ایشان را برای درس خواندن نزد شیخ عابد بردند. هر چند حضرت باب به درس خواندن میل نداشتند ولی برای آن که به میل خال بزرگوار رفتار کنند به مکتب شیخ عابد تشریف بردند. شیخ عابد مرد پرهیزکار محترمی بود و از شاگردان شیخ احمد (احسائی) و سیّدکاظم رشتی به شمار می‌رفت.»