کفایه الانام در فقه فارسی شیعه (از قرن هفتم هجری)

شناخت تفکر شیعی در ایران میان قرن هایی ششم تا نهم هجری، همچنان نیازمند شناخت بهتر شخصیت ها و آثار شیعیانی است که هدایت جامعه تشیع را در ایران مرکزی حد فاصل سبزوار، استرآباد، ری، آوه و فراهان، قم و کاشان تا سمنان و دامغان بر عهده داشته اند. یکی از این چهره ها که در دو سه دهر اخیر اندکی شناخته شده و همچنان آثار ناشناخته ای دارد، محمد بن حسین رازی آبی است. وی نویسنده کتاب تبصرة العوام است که بیش نزدیک پنج قرن به نام شخص دیگری شناخته می شد. از وی آثاری در کلام و فقه یافت شده، برخی به چاپ رسیده است. مرور بر آثار و افکار وی به عنوان یک حلقه تازه یاب از افکار شیعی در ایران نیمه اول قرن هفتم، محور اصلی مقاله حاضر است.