داستان کودک گمشده

من ترسیده بودم، بله، وحشت کرده بودم. اما در کمال تعجب متوجه شدم که به اندازه لی لا نترسیده ام. در طی ثانیه های زلزله او ناگهان از جلد زنی که تا لحظه ای قبل بود بیرون آمد- زنی که قادر بود به دقت افکار، حرف ها، رفتارها، تاکتیک ها و استراتژی ها را تنظیم کند- انگار در آن موقعیت خود را در پوشش دفاعی بی فایده ای می دید. او حالا آدم دیگری شده بود. همان کسی شده بود که زمانی که ملینا در خیابان استرادونه راه می رفت و صابون می خورد او را دیده بودم؛ یا همان کسی شده بود که او را در شب سال نو 1958، که جنگ آتش بازی بین کاراچی ها و سولاراها در گرفت دیده بودم. یا کسی که وقتی در کارخانه برونوسوکاوو کار می کرد، از سان جوانی اَتدوچو دنبال من فرستاده بود، و فکر می کرد مشکل قلبی دارد و خواست جنارو را پیش من بگذارد، چون مطمئن بود که دارد می میرد. اما حالا آن آدم دیگر، انگار مستقیما از درون زمین متلاطم بیرون آمده بود؛ او دیگر به دوستی که چند دقیقه قبل به او به خاطر توانایی اش در انتخاب عامدانه کلمات، حسادت می کردم شباهتی نداشت، حتی در ظاهر هم شباهتی به آن دوست نداشت، و قیافه اش از شدت اضطراب از شکل افتاده بود. به هیچ وجه نمی توانستم چنین تغییر شکل ناگهانی را تحمل کنم، انضباط فردی من باثبات بود، دنیا در اطرافم وجود داشت، همچنان طبیعی، حتی در وحشتناک ترین لحظه ها. می دانستم که دده و الزا پیش پدرشان در فلورانس بودند، و فلورانس امن بود، که خود همین موضوع مرا آرام می کرد. امیدوار بودم که بدترین اتفاق ها را پشت سر گذاشته باشم، امیدوار بودم خانه ای در محله خراب نشده باشد، و نینو، مادرم، پدرم، الیزا و برادرانم که به طور حتم مثل ما وحشت زده بودند، مثل ما زنده باشند.