تنهایی جهان

در اشعار الوار، «مردمی که بیداد را برنمی تابند» جایگاه ویژه‌ای دارند. او در زمان اشغال فرانسه در جنگ جهانی دوم در کوچه‌های شهر از محله‌ای به محله دیگر می‌رفت. کیف سنگینی به دست داشت که پر بود از «نوشته‌های ممنوعه» برای مبارزه با دشمن. در آثار الوار گرایشی دوگانه نمایان است. در عین حال که او می‌خواهد غم و اندوه خود را از جهانی که خوشبختی از آن رخت بر بسته ابراز کند، تصاویری دلنشین در اشعارش رخ می‌نمایند، تصاویری از کوچه، جانوران، آسمان و آتش. بدین سان رسالت سرودن اشعاری جدی و متین با هم و غم این که نسبت به این تصاویر بی‌اعتنا نباشد در می‌آمیزد. آمیزش خشونت و لطافت. الوار در زمینۀ سرودن اشعار سیاسی و انقلابی نیز از معاصران خود پیشی می‌گیرد. چراکه حتی این دسته از اشعارش رنگی از عشق و عاطفه دارند.