اعترافات قدیس آگوستین

ادبیات ملل سرشار از خودنوشت هایی است که ذهن مشتاق خوانندگان را به فراسوی آثار اهل قلم راهبر می شود و در این میان، مکتوبات گران قدری عنوان «اعترافات» را بر خود دارند. با این حال، چه بسا نتوان اعترافات قدیس آگوستین را جز از جهت صورت ظاهر آن که حدیث نفس است، با هیچ یک از خودنوشته های اعتراف گونه، هم سنگ دانست.
موقعیت خاص قدیس آگوستین که از متفکران بزرگ و ارزشمند جهان مسیحیت و از آباء کلیسای کاتولیک روم است از یک سو، و معرفت و آشنایی او نسبت به آراء فیلسوفان و متألهان پیش از خود از سوی دیگر، و بالأخره عشق شورمندانه ی وی به پروردگار، کتاب اعترافات را به جاذبه های ادبی، دینی و کلامی - فلسفی آراسته است.
کتاب اعترافات در وهله ی نخست اقرار نگارنده است به گناهان و خطاهایش، و در وهله ی دوم، معرفت او است به حقیقت و رحمت پروردگار. عنوان کتاب این هر دو غایب را که متمم یکدیگرند، به خوبی در بر دارد. در وهله ی سوم، یعنی پس از رهایی از دام خطاها و نیل به دیدار حقیقت، قدیس آگوستین زبان به ستایش خداوند می گشاید و لطف او را سپاس می گوید. او از اقرار به گناه، به سوی شهادت به ایمان، و از آن جا به جانب اعتراف به جلال پروردگار ره می سپارد.