لیوب و لیوپولد محاکمه می شوند

لیوب: تو ترس رو می ندازی تو وجودش. من هم می گم، این جا رو نگاه مردک، انگشت اشارۀ دوست من داره ماشۀ اسلحه رو می خارونه؛ پس حماقتو تموم کن، سریع ردش کن بیاد. این جوری اون کیف پولشو بهمون می ده. ما هم شاید واسه اینکه همه چی واقعی به نظر برسه، یه کم بزنیمش.

لیوپولد: به نظر انجام شدنی میاد.

لیوب: آره، من تو ماشین دستمال دارم، می تونیم ردمونو پاک کنیم.

لیوپولد: دستمال؟

لیوب: پس چی؟ تا حالا شکسپیر نخوندی بیب؟ باید دستمال داشته باشی که پلیس نتونه اثر انگشت تو رو جنازه پیدا کنه.

لیوپولد: یه دقیقه وایستا.

لیوب: اوه بی خیال، فکر کردی داد می زنه؟ هیچ بدبختی حاضر نیست صدای گُه شو بشنوه. ما هم احتمالاً بیشتر از پنجاه دلار گیرمون بیاد. ما دنبال یه آدمی با لباسای درست حسابی و کفشای چرمی می گردیم.

لیوپولد: من درباره ش مطمئن نیستم.

[لیوب دست نگه می دارد. ]

لیوب: منظورت چیه؟

لیوپولد: نمی تونیم یه کار دیگه بکنیم؟

لیوب: دوباره شلِم بازی کنیم؟ یا دلت می خواد بری پرنده ها رو تماشا کنی؟ بزرگ شو!

لیوپولد: اگه پلیس بیاد. . .

لیوب: پلیس ها یه عده احمق بی فکرن؛ خودت خوب می دونی. انجام دادنش هیچ کاری نداره.

لیوپولد: مطمئن نیستم دیک.

لیوب: می ترسی بیب.

لیوپولد: نه، ولی بی معنیه.

لیوب: اشتباه می کنی، این اتفاقاً تنها چیزیه که معنا پُشت شه. [مکث. ] تو ترسویی. یه کم اَبَرانسان باش.