در وهلۀ نخست هنرمندان اسلامی در راهی که هنرمندان رنسانس به جستوجوی کارهای نو و ناشناخته رفتند قدم نگذاشتند بلکه به الگویی که زمان و سنت برای هر و ذوق و شایستگی آنان جایز میشمرد همچنان وابسته ماندند و به دنبال احیا و بازگشت به سوی آن بودند با ایجاد تنوعی توصیفی هوشیارانه و زیرکانه روح هنر را جوان کردند. در وهلۀ دوم پذیرفتن نمونهای اصیل در سراسر منطقه از هندوستان تا اسپانیاست که ضمنا شکل بنیادین آرایش هنری را در یکدست کردن هنر تجربه کرد.