بدن به مثابه شیء سینمایی مرده و زنده

این کتاب کند‌و‌کاو باریک‌بین و جهان‌شمول دربارۀ موضعِ به‌ظاهر موحشِ بازنمایی‌های بدن‌های مرده و کالبدهای بی‌جان در سینماست تا نویسنده «مسائل نظریه و نقد فمینیستی فیلم، نظریۀ روایت، مسائل فلسفۀ معاصر، معنای بازیگری در سینما و بسیاری موضوع‌های دیگر» را با نگرشی نقادانه در کتاب به بحث بگذارد.

لزلی استرن برای این منظور فیلم‌ها و فیلمسازان گوناگونی را در تحلیل‌ خود گنجانیده است: ژان‌لوک گُدار، آلفرد هیچکاک، اورسن ولز، میکل‌آنجلو آنتونیونی، جان فُرد، انیِس واردا و توماس گُتیِرِس آلِئا، فیلمساز فقید کوبایی، و بسیاری فیلم و فیلمساز دیگری در این بین. با این حال، او برای پیشبرد بحث‌هایش بر سه فیلم تمرکز می‌کند و به جزئیات آنها می‌پردازد: واپسین فیلمی که ماکس اُفولس در هالیوود ساخت، لحظۀ غفلت (1949) با نقش‌آفرینی جون بِنِت؛ فیلم استرالیاییِ داستان ژاپنی (2003) ساختۀ کارگردان زن استرالیایی سو بروکس؛ و خانه‌به‌دوش (1985) ساختۀ انیِس واردا.
استرن در هر گامی که برمی‌دارد صدایی منحصربه‌فرد و سبک تحریری شخصی و شاعرانه در کار می‌کند که حاصل فهم دقیق فلسفۀ مدرن، از جمله مارتین هایدگر و برونو لاتور، و دلدادگی عمیق به همۀ اشیای سینمایی، اعم از مرده و زنده، است.

لزلی استرن استاد دانشکدۀ هنرهای بصری در دانشگاه کالیفرنیا در سن‌دیگو است. او نویسندۀ کتاب‌های ارتباط اسکورسیزی و کتاب سیگاری‌ها و یکی از ویراستاران کتاب والۀ تو شدن: جستارهایی دربارۀ سینما و اجرا است.

آثار او درحدفاصل حیطه‌های رشته‌های مختلف حرکت می‌کند، هم شامل نظریه می‌شود هم تولیدهای غیرنظری. او نوشته‌های فراوانی در حوزه‌های فیلم، اجرا، عکاسی، تاریخ فرهنگ و فمینیسم منتشر کرده است، و جستارهایش در نشریه‌هایی چون؛ اسکرینM/F، camera obscura، Film Reader، Image Forum (به زبان ژاپنی)، Trafic (به زبان فرانسه)، Emergences و Critical Inquiry نشر یافته‌اند.