آسیب های اجتماعی و روند تحول آن در ایران

آسيب اجتماعى به هر نوع عمل فردى يا جمعى اطلاق می‌‏شود که در چارچوب اصول اخلاقى و قواعدِ عامِ عملِ جمعىِ رسمى يا غيررسمى جامعه، محل فعاليت کنش‏گر قرار نمی‌گيرد و در نتيجه با منع قانونى يا قبح اخلاقى و اجتماعى روبه‌‏رو می‌گردد. متأسفانه طرح مسئلۀ آسيب‌‏هاى اجتماعى در ايران تحت تأثير القائات روزمره يا نگرش‌‏هاى سياسى و ايدئولوژيک خاص، يا کتمان شده يا مورد بزرگ‏‌نمايى قرار گرفته است. انجمن جامعه‏‌شناسى در واکنش به اين وضعيت، در خرداد سال 1381 با همکارى معاونت اجتماعى وزارت کشور، شهردارى تهران، نيروى انتظامى، سازمان مديريت و برنامه‌‏ريزى، دانشگاه علوم بهزيستى و توان‏بخشى، سازمان زندان‏‌ها و معاونت فرهنگى وزارت ارشاد اسلامى اقدام بر برگزارى اولين همايش "آسيب‌‏هاى اجتماعى در ايران" کرد. هدف اصلى برگزارى اين همايش پاسخ به پرسش‏‌هاى زير بوده است: منظور از آسيب يا کژروى اجتماعى چيست؟ در ايران با چه گونه‏‌هايى از آسيب اجتماعى سر و کار داريم؟ هر يک از آسيب‏‌هاى اجتماعى عمده در ايران داراى چه ويژگى‏‌هايى است؟ شرايط و عوامل عام و خاص مؤثر بر فرآيند پيدايش و تحول هر يک از آسيب‏‌هاى اجتماعى عمده در ايران کدام‌‏اند؟ براى مقابلۀ صحيح با آسيب‏‌هاى اجتماعى در ايران و پيشگيرى از گسترش و روند رو به رشد آن‏ها چه مى‏‌توان کرد؟ و چه راهبردهايى مى‏‌توان ارائه نمود؟ اين مجموعۀ شش جلدى که شامل مقالاتى است که در اين همايش ارائه شده‏‌اند، مى‏‌کوشد ضمن پاسخ‏گويى به پرسش‏‌هاى اساسى، در پيشبرد حد و مرز دانشِ موجود در زمينۀ آسيب‏‌هاى اجتماعى مؤثر افتد و سطح آگاهى و دانش افراد و گروه‏‌هاى ذى‌‏ربط جامعه را ارتقا بخشد و راه را براى طرح پرسش‏‌هاى جديد و اجراى پژوهش‌‏هاى علمىِ گسترده‌‏تر و عميق‏‌تر هموار سازد.