گل سرخ با هر نام دیگر

صرف این که بگوییم یک متن به واسطۀ امکانات بالقوه‌اش سبب تاویل‌های نامحدود می‌شود، به آن معنا نیست که تاویل اصولا مقصود و هدفی نداشته باشد. صرف این که گفته می‌شود یک متن به لحاظ ظرفیت‌های پنهانش پایان‌ناپذیر است، به آن معنا نیست که هر نوع کنش تاویل الزاما راه به جایی ببرد و درست از کار درآید. من در این زمینه معیاری پوپری‌مانند دربارۀ مغالطه ارائه داده‌ام که بر مبنای آن، اگرچه تشخیص یک تاویل مناسب امری دشوار است نمی‌توان از میان دو تاویل در مورد یک متن، یکی را برتر شمرد، اما امکان تشخیص تاویلی که آشکارا غلط، بی‌ربط و دور از ذهن است، همواره وجود دارد.