با بیماری در قدرت

سطحی که به میزانِ آن بیماری ‌‌‌‌‌می‌تواند بر فرایندهای حکومتی و تصمیم­‌گیری سران حکومت تاثیر بگذارد، و کار احمقانه در معنای حماقت، بلاهت یا بی­‌توجهی به­ بار آورد، موضوعی بود که وقتی وزیر امور خارجه شدم به­ طور کاملاً مستقیم با آن مواجه شدم و از آن به بعد علاقۀ مرا به خود جلب کرده است. همچنین، مجذوب آن دسته از رهبران شدم که بیمار نبودند و توانایی‌های ذهنی آنها به­ خوبی کار ‌‌‌‌‌می‌کرد، اما به آنچه که من سندروم نخوت توصیف می­‌کنم، مبتلا شده بودند. رفتارهای نخوت‌­آمیز در میان رؤسای حکومت­‌ها، خواه دموکراتیک خواه غیردموکراتیک، از آنچه تصور ‌‌‌‌‌می‌شود رایج­‌تر است و نخوت سهم زیادی در تعریف تاچمن از حماقت ایفا ‌‌‌‌‌می‌کند: «پافشاری لجوجانه بر یک سیاست که آشکارا قابل اجرا نیست و یا زیان­بار است.» ایشان در ادامه می­‌نویسند: «خشک­ مغزی، که منبع خودفریبی است، عاملی است که نقش بزرگ و چشمگیری در حکومت ایفا ‌‌‌‌‌می‌کند. درواقع شامل ارزیابی یک موقعیت بر اساس عقایدِ ثابتِ از پیش اندیشیده شده ‌‌‌‌‌می‌شود، درحالی­‌که هر نوع نشانۀ مخالف را نادیده گرفته و یا رد ‌‌‌‌‌می‌کند … و سود بردن از تجربه را نیز رد ‌‌‌‌‌می‌کند.» یکی از ویژگی‌های نخوت ناتوانی در تغییر مسیر است، زیرا لازمۀ این عمل آن است که آدم اشتباهی مرتکب شده باشد.