خاطراتم در زندان زنان

نوال السعداوی (2021-1931م)، پزشک، فعال برابریِ حقوق زنان و نویسنده ، بیش از پنجاه اثر در کارنامه ی ادبی پربارش ثبت و کتاب هایش به بیش از 30 زبان ترجمه شده است. در سال 2020، مجله تایم او را به عنوان یکی از 100 زن سال معرفی کرد. از جمله آثارش می توان «زن جایی در بهشت ندارد»، «زن و چالش روانی»، «چهره ی عریان زن عرب»، «زن ، دین و اخلاق» ، «نزاعی نو در باب مسأله زن»، «سقوط امام»، «عشق درهنگامه‌ی نفت» ، «زنی در نقطه ی صفر»، « دو زن در یک زن»، «غایب»، «دختری به نام سعاد»، « خاطرات یک زن پزشک»، «همه سرگشته ایم» و... را نام برد.
برخی از منتقدان به او سیمون دوبووار جهان عرب لقب داده اند و بعضی دیگر او را زنی وحشی و خطرناک خوانده اند. نوال در دفاع از خود پاسخ داده است: «من حقیقت را می گویم و حقیقت وحشی و خطرناک است.» وقتی به او پیشنهاد شد که لحن انتقادهایش را ملایم تر کند، از موضع خود عقب نشینی نکرد و گفت: «نه. من باید صریح تروتهاجمی تر باشم ، چون جهان دارد پرخاشگرترمی شود و ما به مردمسی نیاز داریم تا با صدای بلند علیه بی عدالتی صحبت کنند.»
السعداوی، صاحب قلمی که نداشتن «اتاقی از آن خود» سدی بر سر راه نوشتنش نشد بلکه با یک مداد ابرو و کاغذ توالت توانست صدها صفحه در زندان زنان بنویسد. زنی که مُسری بود، نه مصری! می خواست شجاعت فریاد زدن علیه ظلم و نابرابری را به دهان های بسته سرایت دهد.