آنجا که هم نوا با صاحب مناجات از توبه، شکوه یا خوف خود می خوانیم، مناجات می تواند این حالت ها را به بهترین شکل باز کند و بپرورد، و آنجا که از این دردهای متعالی فاصله داریم، همچنان خواندن این دعاها را از ما خواسته اند و دروغ های ما را خریدارند؛ چرا که همین زمزمه ها، خفته ها را بیدار و غافلان را هشیار می کند، دست های خالی را به رخ می کشد و راه طولانی را در نظر می آورد. این زمزمه هاست که زمینه ساز تحول می شود و مقدمه ی حرکت.