تخفیف یا کاهش های آوایی بیشتر در نظم فارسی صورت گرفته است و آن به خاطر تقیدی است که نظم فارسی به رعایت کمیت هجاهای منظم داشته است. در جایی که شاعر ناگزیر از استخدام واژه ای در نظم بوده، اما عدم تساوی کمیت هجایی اجازه ی بهره مندی از آن واژه را بدو نداده است، از تخفیف استفاده کرده است. این گونه تخفیف ها تا اندازه ای صورت گرفته است که به معنی و مفهوم آسیبی نرسد. «تغییرات (آوایی) در زبان گاهی به منظور کوتاه شدن صورت واژه و گاهی به منظور آسانی تلفظ آن انجام می شود. معمولا صورت واژه ها تا آن اندازه کوتاه می شود که به تفاهم آسیبی نرساند.»