تناقض آشکار میان رویکرد جامعۀ آکادمیک ایران با جامعۀ حرفهای در توجه صرف به ظاهر یک اثر و نگاه تکساحتی به فرم در فرایند طراحی، نمودی است از جنبش فرمالیسم و کژفهمی معیارهای آن که تنها یک نتیجه دربر داشت: جدال؛ جدالی میان سه مؤلفه؛ فرم، عملکرد و معنا. دغدغۀ برتری یکی از دیگری موجب شد تا هر یک در هر دوره و متناسب با تفکر غالب زمانه از سوی صاحبنظران، حرفهمندان و هنرمندان، یا مستقل از هم، یا در کنار هم یا در مقابل هم قرار بگیرند. در این راستا، کوچۀ پنجم به دنبال معرفی معیارهای مطرح فراتر از مرزهای ایران رفته است تا مسئلۀ فرم را با نگاهی ژرف و موشکافانه از میان آثار و جریانات روز مرتبط با معماری واکاوی کند؛ بهویژه که ضرورت شناخت و بررسی هریک در موقعیت اینجا و اکنون بهشدت احساس میشود.