شعر و واقعیت + قطعات عمومی

به خود اهمیت ندادن و خود را بیش از حد جدی نگرفتن، کمک می کند تا بیهودگی نقش هر کس در عالم، بشریت و کل کتابت را بتوان تاب آورد. خود را کاملا جدی گرفتن، با واقعیت هم خوان نیست، و میل ناخوشایند و ناممکن به انهدام این عالم پوچ را در ما برمی انگیزد. پوچ دست کم برای انسان حتی با ابداع همیشگی مسکن های موقتی اش. اما در عین حال، خود را هرگز جدی نگرفتن نیز ما را با خطر فروگذاشتن همه چیز یا فرو گذاشتن خویش روبه رو می کند. در این صورت، نوشتن یا شعر هم بی معنی خواهد شد. شاید کلید برای گشودن این مشکل در امکان جدی نگرفتن عالم باشد (که شامل آدم نیز می شود)