اشعار حلاج سرشار از معانی و تعبیرات بلند عرفانی و اندیشه های متعالی است که ژرف اندیشی و جسارت یک شاعر آرمان گرا را جلوه می کند. این اشعار نه دارای مدح و ستایش است و نه دارای هجا و ذم. شور عشق در آن موج می زند و در لا به لای آن زهد ستیزی نهفه است. تعالیم حلاج در میان ابیات او تنها اشاره به دو مسئله است: سرنوشت انسان و خدا.