هنگامی که رخداد بزرگ دین اسلام از آغازین لحظه یا اصطلاحا عصر تاسیسی، باز به یک مجموعه دینی پیچیده و قانونمند در یک مجموعه بشری تبدیل شد؛ سپس کوشید پیرامون یک هسته مقدس متحد شود. این مجموعه به دلیل اینکه محصول جلوه ها و رهیافت های بشری به شمار می رفت؛ در طول ،تاریخ نمودهای مختلفی یافت بنابراین این مجموعه در چارچوب شرایط خاص تاریخی به یک فضای عملی و پویای اجتماعی تبدیل شد؛ در این میان کنشگران اجتماعی در ایجاد نهادها و ساختارهای نمادین در سایه همان خط رخداد دینی کمک شایانی کردند این امر در راستای مشروعیت بخشی یا حتی عدم آن بود که پیشتر در قالب قدسی انگاری میان محور بشری و محور الهی پیوند برقرار می کرد.