حکیم نامه یا اجتماع علامه

اوحدالدین رازی در زمرۀ حکیمان و طبیبان کمتر‌شناخته‌شدۀ قرن هفتم هجری است. وی هم‌روزگار با نصیرالدین طوسی و شمس‌الدین جوینی بوده است. پیش از این، اندک آثاری از وی در دسترس خوانندگان پارسی‌زبان قرار گرفته بود. نصرالله پورجوادی، پژوهشگر برجستۀ فلسفه و عرفان اسلامی، اثر حاضر را تصحیح کرده است. در مقدمه، مصحح افزون بر اشاره به منحصر‌‌به‌فرد بودن نسخۀ خطی حکیم‌نامه که در اصل در کتابخانۀ ایاسوفیای ترکیه قرار دارد، به چگونگی شناسایی مؤلفِ اثر از طریق شواهد درون‌متنی و برون‌متنی پرداخته است. در بخش نخست این کتاب متن حکیم‌نامه قرار دارد که پس از مقدمۀ مؤلف که خود مشتمل بر سه فصل است و نیز دو مطلع در گفتار اول، به ترتیب چهار گفتار ذیل را شامل می‌شود: در آگاه شدن نفس ناطقه و سؤال کردن از عقل (پنج فصل)/ در معرفت مرکبات و التیام (پنج فصل)/ در جواب سؤالات نفس از عقل (شش فصل)/ در سؤال کردن نفس ناطقه از عقل (سه فصل). مصحح، این اثر را که گفتگوی میان عقل و نفس است، در زمرۀ رساله‌های «زبان حالی» و نه مناظره‌ای دانسته است که با آثار تمثیلی حی بن یقظان ابن سینا، سیر العباد الی المعاد سنایی، فی حالة الطفولیة سهروردی و مصباح الارواح بردسیری سنجش‌پذیر است.
بخش دوم این کتاب شامل این مطالب است: ذیل سیر‌العباد/ مثنوی دربارۀ تبدل صورتها/ رباعی‌ها. در پیوست این کتاب نیز یک مثنوی از نصیرالدین طوسی با همان مضمون مثنوی رازی قرار دارد. کتابنامه، فهرست اعلام و اسامی کتابها، فهرست اصطلاحات و فهرستی از آیات قرآن، احادیث و جملات معروف عربی پایان‌بخشِ کتاب است.