سهل است که در مورد نابرابری بدبین باشیم. میدانیم که در بسیاری از مناطق جهان طی دو نسل گذشته نابرابری بهشدت افزایش یافته است. هیچکس بهاندازهٔ توما پیکتی به عیان ساختن این مشکل اهتمام نورزیده است. و حالا پیکتی در این اثرِ جدیدِ شگفتانگیز و پرقدرت به ما یادآور میشود که گسترهٔ عظیم تاریخ حاوی دلایلی است برای خوشبین بودن. او نشان میدهد که حرکتمان طی قرنها به سمت برابریِ بیشتر بوده است.
پیکتی با ظرافت و ایجاز راهمان را از میان مراحل سترگی باز میکند که، خوب و بد، سازندهٔ جهان مدرن بودهاند: رشد سرمایهداری، انقلابها، امپریالیسم، بردهداری، جنگها، و ایجاد دولت رفاه. این تاریخی است مملو از خشونت و ستیز اجتماعی که در فواصلشان پسرفت بوده است و فاجعه. اما پیکتی نشان میدهد که در این معرکه، جوامع انسانی گهگاه حرکت کردهاند به سوی توزیع عادلانهتر درآمد و دارایی، کاستن از نابرابریهای نژادی و جنسیتی، و افزایش دسترسی به مراقبت سلامت و آموزش و حقوق شهروندی. چنین است که پیشروی دشوار ما همانا سیاسی است و ایدئولوژیک، مبارزهای بیپایان علیه بیعدالتی.