افلاطونیان متاخر از ادریوس تا ویکتور کوزن

در بخشی از مقدمه کتاب می خوانیم:

«تفکری که امروزه نوافلاطونی نامیده می شود، در نوعی نظرگاه بسیار گسترده قرار گرفته است، با اینکه بعضی مشترکات غیرقابل انکار نزد آنها نیز دیده می شود؛ از جمله اینکه به عقیده آنها، همه امور وابسته به احد هستند و همچنین در توصیف واقعیت طبیعت، بعضی احکام مشترک میان آنها وجود دارند، ولی در هر صورت به لحاظ نحوه کار و محتوای موضوع ها، آنقدر تنوع و تفاوت میان آراء آنها زیاد است که نمی توان افکار آنها را در چهارچوب یک نحله و مکتب واحد ـ آن هم به نحو منسجم ـ قرار داد. زیرا بعضی از این متفکران خواه ناخواه از اصول اولیه خود تجاوز کرده، ولی در جمع بندی های خود سعی داشته اند دوباره خود را به همان اصول قبلی پایبند نشان دهند.
به نظر نگارنده تنها راه ممکن معقول برای شناخت جنبه های بدیع افکار هر یک از آنها، توسل جستن به طرح و ترتیب تاریخی است که شاید در این نوع تحقیقات، جنبه معقول و مناسب تری دارد. حداقل از این رهگذر تقدّم و تأخر آن افکار بهتر و با سهولت بیشتری روشن می شوند و سیر تحولی بعضی از نظرات بنیادی به نحو منظم تری از متفکری تا متفکر دیگر مورد بررسی قرار می گیرند.»