نتایج حاصل از پژوهش این کتاب نشان می دهد با وجود تلاش های صورت گرفته و تأکید اصل بیست و نهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی مبنی بر حمایت همه افراد کشور در مقابل خطرات اجتماعی تعمیم و توسعه تأمین اجتماعی به همه اقشار جامعه همواره با دشواری و تنگنا هایی مواجه بوده است که در نتیجه آن برخی از اقشار و گروه های جامعه از دستیابی به تأمین اجتماعی محروم اند؛ این در حالی است که در عرصه بین الملل تأمین اجتماعی ضامن عدالت اجتماعی و بقای صلح و در عرصه ملی به مثابه تضمین حقوق بنیادین انسانی است.