دائوی اسلام

ساچیکو موراتا، استاد دانشگاه ایالتی نیویورک، در دائوی اسلام نسبت‌های جنسیتی مطرح در سنّت اسلامی را در مرتبۀ «مابعدالطبیعی» بررسی می‌کند و بر آن است تا «اصولِ» مابعدالطبیعی حاکم بر آن را با تعمّق در سنّت حِکمی و عرفانی اسلامی دریابد؛ همان اصول عقلانی مشترک در اندیشۀ اسلامی و چینی که زنان و مردان روی زمین «رمزی» از آن‌اند. بدین منظور، موراتا برای زدودنِ پیش‌فرض‌ها در باب زنان در اسلام، و انتقال مفاهیم به مرتبۀ مابعدالطبیعی، از تعلیم دائویی یین و یانگ بهره گرفته است. «دائو»ی «اسلام» یعنی نظر به سنّت اسلامی از منظری دائویی. در مرتبۀ متافیزیکی، خواه در سنّت اسلامی و خواه در سنّت دائویی، همه چیز در مقایسه با «ساحت مطلق الهی»، نسبی است. پس سخن از «نسبت‌ها» به میان می‌آید، و هر دوگانه‌ای در عالم، از جمله آسمان و زمین، مردانگی و زنانگی، یانگ و یین، در این زمینۀ نسبی مطرح می‌گردد. تبیین این تناسبات در سلسله‌مراتب عالم، لازمۀ فهم نسبت میان زنانگی و مردانگی از منظر حکمی عرفانی است. این تناسبات در سه ساحتِ عالَمِ اله، آفاق و انفس در این کتاب مطرح شده است.