قبل از اسلام در منطقه جزیره العرب همانند سایر مناطق، نگرش منفی به زن، نگاه غالب بوده است. اسلام این نگاه را متحول کرد. خلقت یکسان زن و مرد در گفتمان قرآن، تساوی آنها را در کسب ارزش های معنوی و عدم تفاوت در مشارکت اجتماعی زن و مرد را دنبال داشته است. این بینش در گفتمان نبوی با حضور زن در اجتماعات دینی و در عرصه علمآموزی و مشارکت در امور جنبه عینی و عملی به خود گرفت. با رحلت پیامبر (ص) اراده جامعه اسلامی بر این اندیشه استوار شد که گفتمان اسلام در باب زن در حاشیه قرار گیرد. در این میان، عناصر ادیان و اقوام دیگر از جمله عناصر فرهنگ یهود در تقویت این جریان و بازتولید نگاه جاهلی به زن تاثیرگذار بود. فرهنگ یهود که دربرگیرنده شاخصهای نگاه منفی به زن در ابعاد مختلف بود، با نگاه جاهلی همسویی یافت. در نتیجه سیاست خلفا در فراهم کردن زمینه برای نفوذ و رواج عناصر فرهنگ یهود توسط احبار نومسلمان و راویان آنها، منجر به ظهور احادیث و روایتهایی شد که هرچند به نام احادیث اسلامی به فرهنگ اسلامی راه یافت، اما در حقیقت چیزی جز بازتولید نگاه جاهلی به زن نبود. از اینرو، شناخت آموزههای اصیل اسلامی از آموزههای جاهلی بازتولید شده به نام اسلام، ضروری است.