اول شخص مفرد

ﻫﺮ ﻫﺸﺖ داﺳﺘﺎن ﮐﺘﺎب ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻮراﮐﺎﻣﯽ ﺗﻮﺳﻂ راوی ﮐﻼﺳﯿﮏ ﻣﻮراﮐﺎﻣﯽ و از زاوﯾﻪ دﯾﺪ اول ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮد رواﯾﺖ ﺷﺪه اﻧﺪ. ﺗﻤﺎم اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻫﺎ، از ﺧﺎﻃﺮات اﯾﺎم ﺟﻮاﻧﯽ، ﺗﻌﻤﻖ در ﻣﻘﻮﻟﻪ ی ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، و ﻋﺸﻖ آﺗﺸﯿﻦ ﺑﻪ ﺑﯿﺴﺒﺎل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺳﻨﺎرﯾﻮﻫﺎﯾﯽ رؤﯾﺎﮔﻮﻧﻪ و آﻟﺒﻮم ﻫﺎی ﺟﺎز اﺑﺪاﻋﯽ، دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﻢ داده اﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮزﻫﺎی ﺑﯿﻦ ﺗﺨﯿﻞ ﻣﺎ و ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺮون را ﺑﻪ ﭼﺎﻟﺶ ﺑﮑﺸﻨﺪ. اﯾﻦ ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد راوی ﺧﻮ ِد ﻣﻮراﮐﺎﻣﯽ اﺳﺖ، ﯾﺎ ﻧﻪ. و آﯾﺎ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺮح ﺣﺎل اﺳﺖ ﯾﺎ ﻗﺼﻪ ای ﺗﺨﯿﻠﯽ. داﺳﺘﺎن ﻫﺎی اول ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮد، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ و رازآﻟﻮد، ﺑﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪﮔﯽ ﺧﺎ ِص ﻣﻮراﮐﺎﻣﯽ، ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﻋﺸﻖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﮐﻮدﮐﯽ و ﺧﺎﻃﺮات و … ﻣﯽ ﭘﺮدازﻧﺪ.
ﻗﺪم ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ اول ﺷﺨﺺ ﻣﻔﺮد ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻋﺒﻮر از ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺎل و ورود ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﮔﻤﺸﺪه-اﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮه ی ﺧﺎﻃﺮاﺗﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ درآﻣﺪه اﺳﺖ. در داﺳﺘﺎن آﻏﺎزﯾﻦِ اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ، ﻣﺮدی ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﺸﻪ ﺑﻪ اﺟﺮای ﺗﮑﻨﻮازی ﭘﯿﺎﻧﻮ، ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن ﮐﻮﺑﻪ ﻣﯽ رود ﺗﺎ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﻫﯿﭽﮑﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ. و اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ در اﻧﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﺧﺘﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد .
ﻣﺮدی در ﯾﮏ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻏﺮﯾﺒﻪ ای او را ﺑﺨﺎﻃﺮ واﻗﻌﻪ ای ﮐﻪ او ﭼﯿﺰی از آن ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﺪارد ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ… اﻧﮕﺎر ﻣﻮراﮐﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽ آورﯾﻢ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻣﺎ را درﮔﯿﺮ ﺧﻮد ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد، ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮدش ﻧﻮﻋﯽ ﻓﻀﺎی ﻟﯿﻤﯿﻨﺎل اﺳﺖ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺣﺎل و ﮔﺬﺷﺘﻪ را در ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺖ و ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮد.