معماری یا انقلاب

معماران، نیروی کار بی‌ثبات‌اند. علی‌رغم علاقه‌ی عمومی به رشته، و بازارِ ‌ظاهراً در حال گسترشِ خدمات معماری، معماران هنوز در مقایسه با سایر مشاغل مشابه، دستمزد کمی می‌گیرند. کار معماران -از هر جنسی که باشد؛ زیبایی‌شناختی، فنّی، اجتماعی، سازمانی، اداری- نیاز به تغییر ساختاری دارد تا قدر و منزلت آن بالاتر، و پیوندش با جامعه عمیق‌تر شود. تازمانی که معماری شیوه‌ سوءاستفاده و استثمارگرایانه را در دفتر و کارگاه، جایز می‌شمارد، نمی‌تواند بر نقش خود در قبال منافع عمومی پافشاری کند. نمی‌توان بین آنچه که «برای جهان» تولید می‌کنیم، و نحوه‌ی تولید آن، تفکیک قائل شویم.
معماران اکنون دیگر نمی‌دانند که چه ایده‌های کلّی‌ای باید رویکرد آن‌ها را به کارشان تعیین کند. آن‌ها به بن‌بستی دوگانه رسیده‌اند: از یک سو، آموزش معماری گرفتار «بی‌ربط‌بودن» است؛ از سوی دیگر، حرفه‌ی معماری نیز بدون ابزار مقاومت، بازاندیشی و بازابداع، به همان اندازه‌ی آموزش، به حاشیه رفته است. بحران‌های شهریِ امروز، نیازمند نظریه‌های جدید، اشکال جدید عمل، و روش‌های مختلف دانستن و اقدام است. ما نیازمند پرورش نسل‌هایی از معماران با حسّاسیت‌های اجتماعی هستیم، که نگاهشان معطوف به فضاهایی است که مردمِ روزمرّه در آن زندگی می‌کنند، تا تلاش ‌کنند چنین فضاهایی را سرزنده و زیستنی کنند؛ معماران و طراحانی که در برابر نابرابری‌ها، تغییرات پرشتاب آب‌و‌هوایی و خصوصی‌سازیِ همه‌‌چیز، موضع بگیرند و شیوه‌های خود را بر این اساس هماهنگ کنند. دانشگاهیان باید درگیر نابرابری در دنیای واقعی باشند و دانش معماری را نه‌تنها برای مخاطبان دانشگاهی، بلکه همچنین برای شهروندان و سیاست‌گذاران تولید کنند.